Politieke bijeenkomst en leeftijdspolitiek

Gisteren ben ik bij een bijeenkomst geweest in een buurthuis, die ging over informatie over het Basisinkomen experiment in Friesland.

Ik zit hier in omgeving Amsterdam, dus de Friese delegatie was op bezoek. Het was dus allemaal informatief, en had niets te maken met wat er in mijn stad gebeurt.

Wat er niet bij was aangekondigd was dat de avond georganiseerd was door Groen Links. Toen ik binnenkwam werd mij gevraagd of ik ‘van de partij’ was. ‘Ik ben toch hier?’ Het werd snel duidelijk dat hij de Partij bedoelde.

Dat vond ik wat raar, want het was nergens vermeld dat het door Groen Links georganiseerd was.

De sprekers waren opeenvolgend: vóór, half-vóór, tegen, en vóór. De laatste sprekers waren die uit Friesland, die een heel interessant verhaal hadden, en superenthausiast waren. Daar was ik eigenlijk voor gekomen.

Ik wil niet zeggen dat de rest niet interessant was, dat was het wel. Maar het was wel duidelijk dat ze allemaal erg in hun eigen straatje zaten, tot op het punt dat spreker Meneer Tegen niet eens woorden verspilde aan het uitleggen van zijn standpunten. Hij gooide gewoon opinies verhuld als conclusies of waarheden de groep in, en citeerde de Vóór standpunten incorrect en trok ze volledig uit verband.

Ik ben niet zo’n politicologisch ingesteld persoon. Ik heb natuurlijk mijn eigen politieke meningen, maar ga weinig politieke discussies aan.

Maar als iemand komt om zijn politieke standpunten uiteen te zetten, dan dient hij wel zijn conclusies en meningen te onderbouwen met echte vindingen en theorieën die samenhangend zijn en gebaseerd zijn op feiten. Dus Meneer Tegen viel wat mij betreft af als bron van enige informatie.

De eerste Meneer Vóór was de eerste spreker van Groen Links (dus), en hij had wel een heel uitgebreid verhaal met de complete geschiedenis van het idee Basisinkomen, en dat was bereinteressant.

Na de sprekers was er discussie, waar ook interessante, belangrijke en onzin dingen gezegd werden. Ook dat was nieuw voor mij. Het werd gelukkig strak gehouden door de presentatrice die de microfoon met argusogen bewaakte. Het kan zo verzinken in onzinnige bijzaken en herhalingen.

Na twee uur van al deze sprekers en discussies, was er gekeuvel tussen iedereen, en ik kwam aan de praat met een paar jongens (ik 45, zij 30, dus: jongens) en zo hier en daar ontstonden discussies, waar het eigenlijk voornamelijk ging over dat ze me aanspraken als de jonge generatie, en ik dus meteen eroverheen mepte met dat ik 45 was, en absoluut niet me vereenzelvig met de jongere generatie.

Daarna werd ik heel snel van tafel geveegd door meerdere oudere heren. Zodra ik iets zei dat niet in hun praatje paste, werd ik botweg genegeerd. Kennelijk willen ze geen aanvullingen of andere ideeën horen van een meissie zoals ik. Of is dat normaal bij politieke bijeenkomsten? Geen normaal gesprek mogelijk, misschien? Ik denk dat het mijn visuele (misgevatte) leeftijd was.

Ik heb in die laatste 20 minuten wel 20 keer moeten zeggen dat ik 45 was. Er werd gelijk gezegd in mijn gezicht: “jonge mensen zoals jij,” “de jonge generatie (ik dus),” en alle vormen van dien.

Nou zie ik er wat absurd meisjesachtig uit, maar ik heb er in geen jaren zo hard last van gehad als gisteravond.

Op het moment dat ik dan zeg, “Ik ben geen jeugd of jonge generatie,” of gewoon botweg, “Ik ben 45 jaar,” krijg ik een bizarre reactie van het soort van, “dat is niet erg, dat is ook jong,” en “ik ben 61, dus dat is toch wel ouder.” Ja meneer, precies 17 jaar, dus u hoeft mij niet als kleine meid aan te spreken.

Mensen, over vijf jaar ben ik een 50-plusser!

Ik wil echt niet meer als jeugd behandeld te worden. Sterker nog, ik wil gewoon als volwassene behandeld worden. En liever nog als rijpe vrouw met een bak levenservaring, dankuwel.

Het kan me niet schelen dat het modebeeld niet wil dat ik op mijn echte leeftijd aangesproken wil worden.

Het laatste jaar of zo heb ik er juist voor het eerst wat minder last van gehad dat ik er 15 jaar jonger uitzie dan dat ik ben, en soms is het nu wel vagelijk leuk, in sociale situaties, om complimentjes te krijgen van, “Jeetje, dat meen je niet.” Maar dan geloven ze je tenminste en nemen ze je serieus. Voor het eerst in mijn leven ben ik nu oud genoeg om dat leuk te gaan vinden. Ik dacht, ha, na al die jaren eindelijk lol hiervan.

Dat is wat anders dan hoe ik gisteren (en mijn hele leven) behandeld werd.

Bagatelliseren met opmerkingen als, “Veertig is toch ook niet zo oud,” en “je moet niet in termen van de scheiding van oud en jong denken, we zijn allemaal gelijk,” wordt door mij niet geapprecieerd. Zeg dat maar tegen iemand die er ouder uitziet dan hun werkelijke leeftijd. Dat is niet voor mij geschikt. Het betekent alleen maar dat ze zonder pardon over mijn gevoel, mening en stellinginname heen lopen, en geen verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen gedrag.

Maar het is nou eenmaal het feit dat ik door een halve generatie ouder (15 jaar ouder dus, eind vijftig, begin zestig) helemaal als leeftijd representatie weggecijferd word. Dit is nu misschien nog wel erger dan toen ik een twintiger was, en eruitzag als een tiener, en ik me binnen een paar zinnen moest bewijzen dat ze niet tegen een kind spraken, om serieus genomen te worden in studie- en werksituaties. Het was dan zo snel duidelijk dat ik wel echt een volwassene was, na die paar zinnen, dat ze daarna gewoon doorgingen en ik tenminste een gesprek kon voeren die niet elke keer minutenlang al dit bovenstaande eerst moest doorlopen voordat we werkelijk tot een belangrijk onderwerp konden komen.

Ik wil niet altijd weer ditzelfde gesprek te voeren met de wereld. Het is voor hun misschien interessant en nieuw, maar voor mij is het oude koek en ik heb gewoon geen interesse meer om mensen op te voeden over welke vooroordelen ze op mijn visuele verschijning moeten loslaten.

Visuele vooroordelen moeten ze gewoon helemaal loslaten! Ze moeten me gewoon geloven op m’n woord en doorgaan met waar we het werkelijk over hadden.

• Hoe was dat verlopen als ik nu nog werkte met al die mensen nu?
  Hopelijk beter, want je werkt over het algemeen met mensen in een bedrijf/instituut waar je je binnen een groep beweegt. Dus nadat je dit éénmaal met elke persoon apart gedaan hebt, kan je de rest van de tijd gewoon aan het werk.
• Zou ik eigenlijk wel moeten praten met mensen die heel lang blijven steken bij mijn leeftijd met,”Oh god, die meid is een vrouw, en ze is zelfs al boven de 40. Oh jee wat moet ik nu?!”?
• En als ik niet met die mensen zou praten, blijft er dan nog maar iemand over in de wereld waarmee ik een gesprek kan voeren?

Het antwoord op dat laatste is NEE.

Er is geen enkel persoon die ik tegenkom, waarbij ik niet binnen een paar zinnen moet laten weten dat ik boven de veertig ben, en dan zo snel mogelijk door met het onderwerp ter sprake. Helaas staan ze dat steeds minder toe om snel door te gaan naar iets anders.

Ik heb er zat van.

Ik vraag me af hoe dit artikel begrepen gaat worden. Of al mijn lezers eigenlijk dezelfde reactie hebben zoals de mensen die ik hierboven beschrijf, omdat het ons ingeprent is in onze cultuur dat we moeten proberen er jonger uit te zien.