Ondanks het lekkere weer in de zomer, toch nog even een bericht over de stand van zaken tot en met mei in mijn project om 2018 dingen te ontrommelen in 2018.
Hoe ik het tellen zie voor deze uitdaging, kan je hier lezen.
En hoe ik het wegdoen aanpak, kan je hier lezen.
En klik op de maand als je nog even wilt bekijken wat ik in januari, februari, maart en april heb ontrommeld.
Hoe is het verlopen tot en met eind mei?
Ik was vorig jaar in de zomer door het omschakelen naar een medisch dieet zoveel afgevallen dat ik in korte tijd twee maten kleiner was.
Eén maat gaat nog. Dan kan ik de helft van mijn kleding nog wel gebruiken. Maar twee maten bleek funest voor alles wat niet voor oversized door kon.
Ik moest in één klap bakken met kleding vervangen.
Mijn sokken, bloezen, truien, zomerjassen, jurken en vesten kon ik wel nog gedeeltelijk gebruiken. Genoeg om mee door te kunnen.
Gelukkig was mijn ondergoed aan vervanging toe.
Ik was pas geleden zó overstuur van hoe naar mensen kunnen wezen.
Toen de nieuwe buren hiernaast introkken heb ik me bij de eerste gelegenheid voorgesteld. Eerst was alleen de man, meneer Haast, aanwezig. Hij was het hele huis eigenhandig aan het renoveren en het tweede wat uit zijn mond kwam was, “ik heb geen tijd.”
Dat werd wel duidelijk. Hij staat nooit stil en dart eindeloos in de straat en achter het huis heen en weer met renovatie motivatie.
Mevrouw Haast ontmoette ik pas toen ik aanbelde om over de schutting te praten, waar ze in de achtertuin duidelijk naar toe aan het werken waren.
Tuurlijk hoeven ze volgens de wet niets met ons te bespreken, maar buren dienen toch elkaar te informeren? Staat dat niet ergens in de inburgeringscursus? Soms schieten die autochtone Nederlanders wel te kort in hun kennis van beschaafd Nederlands gedrag. Laat ze dan op de lagere school zo’n “hoe ben ik een nette buur in Nederland” test doen. Want zij zijn duidelijk niet op de hoogte.
Ploerten zijn er overal. Lees verder
Zo koop je een huis, en zo denk je klaar te zijn met hypotheek, overdracht en notaris. Dan blijkt er nog iets te zijn dat heet “recht van overpad” (link Juridisch Loket).
Er loopt bij ons achter het huis een paadje, dat er ogenschijnlijk uitziet alsof het gemeentebezit is. Daar hebben wij verder niet zwaar aan getwijfeld, want de schuur staat ervoor en daar begint onze tuin. De scheiding is duidelijk, althans dat dachten wij.
Waar de tuin begint, dat klopt wel, maar dat het pad achter de schuur van de gemeente zou zijn, was verkeerd. Het blijkt ons eigen grondbezit. Het concept ‘tuin’ en het concept ‘bezit’ zijn niet gelijk aan elkaar, ook al is het meestal wel zo. Wat er uitziet als een gemeentepaadje, is nog steeds deel van ons perceel.
In de Akte van Overdracht, opgesteld door de verkopende notaris, staat beschreven dat er erfdienstbaarheid (link Kadaster) geldt op het pad dat vanuit de tuinen leidt naar de openbare weg. Daaronder kan het ‘recht van overpad’ bestaan, wat bij ons het geval is. Lees verder
Mijn fysiotherapeut zegt, “geld is toch niet alles. Daar word je niet gelukkig van.”
Wat ik daarachter hoor is, ‘geld is niet leuk, dus wil ik het niet belangrijk gaan vinden, want dan ken ik het de status toe dat ik er actief mee aan de slag zou moeten gaan.’
Mijn fysio is een ondernemer, met een praktijk waar meerdere paramedici werken. Dat moet ook, want de ruimte waarin hij werkt is groot en de kamers moeten dus gevuld worden.
Hij moet de hypotheek betalen, vaste lasten en een schoonmaker. De andere therapeuten in de praktijk betalen hem huur om de kamers te gebruiken. Ik ga er vanuit dat deze constructie lekker loopt voor hem.
We kunnen dus wel stellen dat geld wel belangrijk is, ook al vindt hij het niet leuk.
Nu staat het pand naast zijn praktijk al een tijdje te koop, dus ik vroeg (want zo ben ik) of hij dat wou gaan kopen om de praktijk uit te breiden.
In plaats van een samenvatting van wat ik weg heb gedaan in april (nagenoeg niets), hier een korte blog met nog wat overdenkingen over ontrommelen.
Mijn plichten tegenover de spullen die ik bezit: geen.
Ik heb besloten had dat er veel kwaliteiten aan een ding kunnen zitten, maar dat ik daar voor mezelf geen reden van hoef te maken dat ik ze moet houden of kopen.
Iets kan intrinsiek mooi, goed, ‘handig‘, leuk, gezellig, of zelfs belangrijk zijn. Dat zijn voor mij geen redenen meer om het in mijn bezit te houden.
Toen mijn man goed en wel in Nederland was gesetteld met een baan, wou hij graag overgaan tot het kopen van een woning.
Het was 2013, het laagste punt van de crisis. Zelfs de woningmarkt in 020 zat in een behoorlijke dip. Er werd veel aangeboden en de prijzen waren laag. Heerlijk voor op ‘the property ladder‘ stappen, zoals ze dat in mijn man z’n thuisland noemen. Engelsen zijn vóór huizenbezit, al weet de gemiddelde Engelse m/v niet waarom dat zo goed is.
Ik wist het ook niet, want ik had altijd gehuurd. Met een Wajong uitkering heb je geen zicht op het kopen van een woning, dus ik had me er gewoon nog nooit mee bezig gehouden. Ik had me met allerlei andere geldzaken bezig gehouden, maar met huizen kopen, nog nooit.
Ik wou weten, waarom zou het beter zijn te kopen dan te huren?
Living skillfully well with chronic conditions
Ramblings from Holland
An episode-by-episode analysis of "Starsky & Hutch" with reflections, comments, observations and educated guesses
Op zoek naar de essentie in alledaagse beslissingen en geldzaken
An inventory of stuff belonging to Dave Starsky and Ken Hutchinson
Making the Most of the Time You Have
viral quotes and pictures
hey it's kaiti
