Het babykadootjesprobleem.

Een goede vriendin van mij is net bevallen van een wolk van een dochter. Maar daar begon mijn verhaal niet.

Het begon toen ze vertelde dat ze zwanger was. “Oh, kan ik wat voor je kopen? Wat heb je nog nodig?” Niet veel, want ze had van de schoonzus, vriendinnen, en de rest van de familie al balen met babydingen gekregen. Die zullen ook wel gedacht hebben: ‘Dat kan zij mooi gebruiken en dan staat het niet meer bij ons.’ En geheel terecht natuurlijk.

Dit is een vrouw met genoeg familieleden en genoeg welvaart om zich heen, dat ineens de benodigdheden niets meer kosten en verder niets moeilijk te krijgen is.

Maar dan kom ik, als goedbedoelende vriendin, en dan wil natuurlijk ook wat betekenen.

Elke maand heb ik een e-mailtje gestuurd met, “Wat heb je nog nodig?” Maar het heeft geen resultaten opgeleverd.

Ik kan er dus alleen maar vanuit gaan dat ze alles al heeft. Voor een eerste baby heb je wel redelijk wat nodig, maar ook dat is gewoon eindig.

Bij mijn schoonzus, die vorig jaar haar derde kreeg, was dat niet het geval. Dit keer was er weinig tot geen familie (behalve ons dan) en zij heeft een heel stuk minder welvaart om zich heen. Laten we zeggen: andere economische basisomstandigheden.

Dus ik heb ook maand na maand emailtjes gestuurd met, “Wat heb je nog nodig?” En elke keer was er toch nog wel iets. Kleine handdoekjes, katoenen luiers, rompertjes, slaapzakje, nog meer doekjes. Ik kan hele lijsten maken van wat ik toen allemaal voor haar vergaard heb. Het begon met de kleding voor de pasgeboren baby, aangezien dat maar zo kort gebruikt wordt, dacht ik dat ik dat gewoon wel kon sponseren. Ze had al ruil-kleding geregeld bij een vriendin voor wanneer het kindje een jaar oud was. Dus het was een kwestie van dat eerste jaar doorkomen.

Ik vond het ook heel leuk om te doen. Een soort van sport om zulk goed mogelijk spul voor haar te bemachtigen, maar toch niet te prijzig te gaan. De babykleertjes kwamen haar in grote tassen aangevlogen. Mijn schoonzus zei in ieder geval nergens ‘nee’ op.

Maar in dit geval zorgt de welvaart van die vriendin van mij en de grootte van de familie, er dus voor dat ik niks zinnigs kan toevoegen aan het verwelkomen van de kleine, nu inmiddels alweer een paar dagen oud. In al die tijd heb ik nog niets gevonden dat ik kado kon doen.

Ik heb echt geen zin om maar vagelijk iets te kopen dat met baby’s te maken heeft. Een kaart is leuk, maar de frutseltjes die in de winkel liggen, door goedbedoelende vriendinnen gekocht worden, worden alleen maar in de hoek gelegd, en over een half jaar weggegooid. In extra luxe babykado’s geloof ik ook niet, omdat je hetzelfde risico loopt als met een babyfrutsel. Het is helemaal niet gezegd dat zo’n ouder daar gebruik van gaat maken. Dus dure babywinkels staan niet op mijn lijst van winkels om te bezoeken. Daar was ik al eens binnen geweest!

Ik hou er niet van om dingen te kopen die geen waarde toevoegen. Dan nog liever niks.

Wat blijft er dan over? Geld. Okee, babykaart, geld erbij en opsturen? Nou nee, dat toch ook maar niet dus. Dat is me iets te cru.

Afgelopen week was ik bij de HEMA en die hebben kadobonnen met thema’s. En dus ook eentje voor een baby. En specifiek ook nog eentje voor een dochter. Kijk: da’s nou nog eens doordacht.

Elke kersverse (of doorbakken) ouder kan bij de HEMA altijd wel hun ei kwijt. Dan kan ze precies kopen wat ze hebben wil en ziet het er niet uit als geld toegestopt worden. En ik geef niet iets dat opzij gegooid gaat worden, vervolgens verstoft en dan naar de kringloop. Althans, dat hoop ik niet!

De essentiële oplossing van het babykadootjesprobleem:

Het wordt een ‘Hoera! Een dochter!’ kadobon met een kaart.