Dag piano! Het ga je goed.

Zes jaar geleden heb een piano gekocht. Ik was toen 39 jaar oud, en had nog nooit pianoles gehad.

Ik heb vanaf m’n zevende tot mijn negentiende op de muzieschool gezeten, eerst Algemene Muzikale Vorming, toen blokfluit. Dat was makkelijk, want dat kost niet veel en meestal kan een kind wel een redelijk geluid uit en blokfluit halen. Ik wilde graag op pianoles, maar mijn ouders zagen het niet zitten om een piano in huis te halen, nog afgezien van enige jeugdtrauma’s die er voor deze of gene achterstaken. Een piano is nogal een groot object, kan niet in de kinderkamer staan (al was de mijne denk ik wel groot genoeg) en een blokfluit is gewoon makkelijker.

Ik heb dat zo’n acht jaar gedaan, en was echt heel goed in sopraan, alt en tenor blokfluit tegen die tijd, maar het is een bijzonder gelimiteerd en ondergewaardeerd instrument. Er was zeker geen coolfactor mee te halen. Al mijn vriendinnen speelden dwarsfluit (dat trok mij niet), viool (ditto) en cello (zwijmel!). Toch leek er geen reden om af te stappen van blokfluit op instrumenten die ach-tja wel leuker en cooler waren, maar mij niet aanspraken.

Ondertussen had mijn vader voor mij (mogelijk voor een verjaardag) een hele mooie houten alt gekocht, en de heb ik nog steeds. Kwaliteitswerkje. Ook in de blokfluitwereld is er baas boven baas, en een mooie alt, dat is wel zo’n beetje wat elke blokfluitist wil. Mijn handen waren nog niet volgroeid, maar zelfs dan blijven ze iets te klein voor een tenor. Maar het blijft een prachtige klank.

Tegenwoordig heb ik de volledige set, tot en met een bas aan toe. Zo eentje moest ik vroeger tijdelijk lenen van de muziekschool, en de tenor ook, toen de lerares probeerde om te zien of mijn vingers het gingen redden. Ik ben met 13 gestop

Tot ik Paul Simon ontdekte bij een een vriendin thuis. Zij speelde helemaal geen instrument, maar deed veel turnen, basketbal en alles wat sportief was. Ik heb nog met haar meegeturnd, maar ook daar lag mijn hart niet. Maar Paul Simon – een man met een gitaar, die zijn ziel in het lied stak, en wouw! Dat was het helemaal.

Dus ik wist het zeker – ik wou gitaarles. En zingen natuurlijk. Ik kocht ook het complete Paul Simon Songbook. Want ja, daar ging het toch om?

Mijn vader ging weer eens met mij naar de muziekwinkel in ons stadje, en daar zochten wij een fijne studiegitaar uit. Die is na twee decennia uit elkaar gevallen van ellende, want zo goed zijn die studiegitaren niet, maar wat was ik er blij mee.

Nu moest ik natuurlijk wel ook met die gitaar naar de muziekschool fietsen, en dus was er ook en jasje voor nodig, met een band om ‘m om je heen te slaan. Ook dat was nogal slecht spul, maar het was licht en ik was niet sterk, dus ideaal voor de overtocht.

De gitaarleraar was allang blij dat ik al 7 jaar muziekonderwijs achter de rug had, dus dat ging helemaal prima. Hij vond het ook leuk dat ik wat wou zingen erbij, maar corrigeerde me nooit op mijn zang. Nou weet ik dus niet of hij het vreselijk vond, niet interessant, of goed genoeg. Ik maakte me er op dat moment gelukkig geen zorgen over. Hij was natuurlijk klassiek accoustisch gitaar leraar, zoals dat gaat op de openbare muziekschool, en hij leerde mij naast het spelen van de liedjes die ik wou, ook de spaanse methode, de barok, en allerlei vormen van tokkelen.

Ik vond dat even leuk als de liedjes, dus hij stuurde het snel naar klassiek gitaar toe, want ik denk dat hij daarvoor aangenomen was op de school. Ik heb het hem nooit gevraagd, en we hadden ook nooit ruzie erover.

Dat was mooi. Ik ben toen gestopt toen ik ging studeren in een andere stad. Nooit meer heb ik de muzieklessen opnieuw gestart.

Toen ik in 2006 ging scheiden heb ik me gevoegd bij een klein gitaarorkestje dat opgestart werd en dat heb ik een jaar gedaan. Dat was echt leuk, beregezellig, maar zwaar onder mijn niveau. En ik begon me te realiseren dat ik nog steeds zo graag piano had willen spelen.

Het heeft nog wat jaren geduurd, maar in 2010 heb ik toen de poging gewaagd om pianoles te starten. Tegen die tijd kon ik niet meer terecht bij de muziekschool, dus werd het prive onderwijs. Dat was voor mij nieuw, en ik vond een leraar die me echt de techniek wilde leren. Ik ben bij hem begonnen, eerst spelende op een keyboard dat ik geleend had van een goede vriendin. Ondertussen was ik op zoek naar een piano.

Ik vond twee piano’s waar ik qua prijs wat mee kon, en die vele voordelen hadden. Hij moest natuurlijk een studiepedaal hebben, want ik woonde op een flat, en de buren hoeven echt niet al mijn foutjes te horen.

De eerste piano begon toch een moeilijk geval te worden, want ondanks dat de klank erg mooi was en hij aan alle voorwaarden voldeed, vertelde de huidige eigenaar dat hij in geen tien jaar gestemd was. Dat zou betekenen dat hij helemaal naagekeken moest worden, en in het ergste geval moesten er snaren vervangen worden. Dat betekent veel geld, en zeker tweemaal transport: eerst naar de pianospecialist, en daarna naar mijn woning. Duur allemaal! Dus dat komt bovenop je aankoopprijs.

De tweede piano stond anderhalve provincie verderop, maar daar aangekomen bleek hij in een Yamaha winkel te staan. Het was een inruilpiano. Er zat garantie van drie maanden bij de aankoopprijs in, eenmaal stemmen bij mij thuis, als de piano goed stond, en transport naar mijn woning. Alles bij elkaar opgeteld, een deal die ik niet kon laten liggen, want het geluid uit dit kleine Japannertje, was heel helder, heel licht, echt mooi.

Dus die heb ik genomen.

Ik was zo blij ermee. Mijn pianospelende vrienden liepen ermee weg. Het is een kleintje, dus verwacht geen orkestrale overweldiging, maar heerlijke het geluit dat eruit kwam, vooral als men erop speelde zoals ik het nog niet kon.

Ik heb een jaar les genomen. Ook deze leraar was erg blij met hoe snel het beginstadium verliep, gebaseerd op mijn twaalf jaar lange muziekscholing, al was het nu alweer 20 jaar geleden. We schoten door het boek heen, en ik speelde echte liedjes, mooie muziek, en het was polyphoon, nog polyphoner dan een gitaar.

Toen kreeg ik een burnout. Dit had niets te maken met de pianoles, maar het had wel een zwaar effect op de lessen en het oefenen. We hebben het nog een tijd volgehouden, met lessen waarin we het over techniek hadden, in plaats van complete stukken spelen. Voor pianoles, en vast meer instrumenten van dien aard, heb je zo veel aandacht nodig, van alle delen van je persoon: je hersens, je zenuwstelsel, je motoriek, je coordinatie, ga zo maar door. Dat ging niet meer. Na een maand heb ik hem uitgelegd dat dit het niet ging worden, en we hebben voorlopig afscheid genomen.

Toen is er veel gebeurd natuurlijk, maar voor mezelf heb ik toen afgesproken, dat als ik in de komende vijf jaar niet meer aan lessen begin, dat ik de piano weer kon wegdoen. Vijf jaar is lang genoeg om te zien of het nog hoog zit, of dat het dieper zakt, en het is ook lang genoeg om je te realiseren of de pianoles nog haalbaar is, of dat het op de lange baan geschoven gaat worden.

En ik was nog niet goed genoeg om zonder les zelf te kunnen genieten van de piano.

Afgelopen jaar heb ik geprobeerd zelf de kennis en kunde weer op te halen, met behulp van het boek dat we gebruikt hadden. Dat is best mogelijk, maar gaat tijd kosten. Ik realiseerde me dat de piano, hoe geliefd ook, niet een sociaal instrument is. Het is ik en de piano (je moet gewoon uurtjes maken op de piano) of ik en de leraar en de piano. Het is weinig sociaal, al kon ik het heel best vinden met de leraar.

Nu zijn er vijf jaar voorbij, en ik zie mezelf niet in het komende jaar aan pianoles (her)beginnen, noch heb ik zin om er nog een alenige hobby bij te cultiveren, naast schrijven en de helft van mijn bestaan is toch zonder andere mensen. Dus als het iets is waar ik min tijd dagelijks in investeer, dan moet het meerwaarde hebben, op vlakken zoals passie, relaties, sociale omgeving of iets dat tot een doel leidt waar ik met man en macht naartoe wil.

De piano kwam op al die vlakken op een nee uit, ondanks dat ik nog steeds graag hem zou willen kunnen spelen.

Dus morgen gaat de piano weg. Hij is gereserveerd door een koper. Ze komen hem ophalen met een pianoverhuisdienst. Ik heb er nagenoeg de vraagprijs voor gekregen.

Omdat dit een blog is met monetaire cijfertjes, hier is de lijst:

Koopprijs 2011: €700, dat was inclusief:

• Nagekeken door een specialist, t.w.v. ?
• 3 Maanden garantie van een specialist, t.w.v. ?
• Transport naar de woning, t.w.v. €150
• Pianostemmen nadat hij geacclimatiseerd is, t.w.v. €75

Verkoopprijs 2016: €400, dit is inclusief:

• Elk jaar gestemd door genommeerde pianostemmer, t.w.v. €75 per keer

Ik hoop dat hij weer gaat zingen voor devolgende koper, want ik verwacht dat deze koper een pianowinkel is, die hem in goede staat kan aanbieden aan zoiemand als ik, die een veilige tweedehandsje wil, en geen stress.

Vaarwel in je nieuwe leven.