In de huisartsenpraktijk, met hardnekkig oorsmeer, midden in de coronacrisis, zonder handsschoentjes (het is net Cluedo)

En zo kwam ik dan in week 4 van de coronamaatregelen bij de huisarts terecht om m’n oor te laten uitspuiten.

Welgeteld stond er 1 stoel in de wachtkamer. Daar hoefde ik niet per se op te zitten. Lijkt me veel belangrijker dat iemand daarop gaat zitten die dat echt nodig heeft.

De doktersassistente was er helemaal klaar voor, en pakte het bakje, de handdoek en de prehistorische stalen sput erbij. Ze ging warm water uit de kraan halen, en vertelde me waar ik mocht gaan zitten in de onderzoekskamer.

En daar ging ze aan de gang. Eerst ene oor, dat ging prima, toen tweede oor, dat lukte niet. De huisarts kwam erbij, en de twee competente vrouwen stonden om me heen te draaien, aan m’n oor te trekken en tegen m’n gezicht te duwen. Het water gutste alle kanten op. Allemaal om die prop eruit te krijgen, dus daar heb ik verder niets op tegen.

Tja, niet gelukt. Nog meer olie druppelen en over 3 dagen terugkomen.
Er werd geen hand gegeven en iedereen was hartelijk.

Toen ik buiten stond, was ik blij dat ik schone kleding had klaargelegd in de huiskamer, want ze hadden op geen enkel moment handschoenen, nog enig ander soort van beschermmiddel gebruikt. Er rook zelfs niets naar desinfecteermiddel, ook hun handen niet die m’n oren, nek en hoofd betast hadden en waar mijn detectieven-neus heel dicht bij in de buurt is geweest.

Thuis aangekomen heb ik eerst m’n gezicht gewassen met zeepsop en toen al m’n kleding gedumpt in een doos. De kleding die ik uit overdreven voorzorg had klaargeled, heb ik dankbaar aangetrokken, en ben toen nog eens m’n nek en handen gaan wassen. Ook de shoenen die ik specifiek op afdankstatus gekozen had, staan in de vestibule te wachten tot ik over 3 dagen weer terug mag naar de hele kale dokterspraktijk in coronatijd. Zo kaal dat er kennelijk geen beschermmiddelen gebruikt worden voor de niet-corona patiënt.

Ze laten de symptomen-patiënten op een heel ander moment van de dag komen, dan een oortje wat uitgespoten moet worden. Dat snap ik. En dat er gebrek is aan handschoentjes, dat snap ik ook.

M’n man stelde voor om handschoenen mee te nemen en aan te bieden, zo van, “is misschien handig”. Je kan ze tenslotten nu echt wel bij de meeste drogisten kopen, en we hebben een doosje handschoentjes in de auto liggen.

Erg paranoide ben ik er niet over. Ik raak m’n gezicht niet aan, was m’n handen bij thuiskomst en neem extra vitatmine C.

Ik verwacht dat het gros van de bevolking het wel een keertje gaat krijgen, en dat ik daarop geen uitzondering zal zijn. Toch zorg ik er wel voor dat ik er zelf alles aan doe wat ik kan om die doorgeeffactor omlaag te houden. Ik draag geen handschoentjes, maar gebruik wel pastic zakjes om te zorgen dat ik niets oppik waar ik het kan voorkomen, en daarmee ook niets doorgeef.

Maar ik had er effekes geen rekening mee gehouden dat ze bij de huisartsenpraktijk alles met blote handen doen. Zelfs mijn voorzichtige paranoïa had zich dat nog niet ingebeeld.

Volgende keer gaat er dus een doos met zeepsop mee in de auto, en sop ik mezelf af zodra ik weer buitensta.

Weer wat geleerd.