Vegetariërs en niet-vegetariërs – een wereld van wederzijds onbegrip.

Wij krijgen regelmatig mensen op bezoek, en toch wel de helft van iedereen blijkt een allergie of andere beperking in het eetpatroon te hebben.

Zo kregen wij afgelopen dinsdag een overtuigd vis-vegetariër op bezoek, en dat is inmiddels geen probleem meer, want ik kan voor bijna alle rare uithoeken van eetvarianten koken.

Dus werd het erwtensoep.

Zelf gemaakt natuurlijk – dat moet ik er dan bij zeggen, want ze denken werkelijk dat het uit blik komt. Had ik de keuken maar niet aan kant moeten maken voor ze binnenkwamen. Maar erwtensoep duurt 3 uur, dus tegen die tijd zijn de paar verpakkingen van de spliterwten, lentils, de soepgroenten (ja een voorgesneden mix is heel fijn) en de evenuele pot boerenkool (echt, moet je proberen!) al wel weggewerkt. Erwtensoep is namelijk niet zó veel werk, en dus een ideaal gerecht als ik ’s avonds mensen krijg. Dan wil ik vroeg gekookt hebben en verder niets dat moet, anders redt ik de avond niet. Daarover eventueel een andere keer meer, nu ging het dus over de ingrediënten.

Wat doe je met vegetariërs en de overheerlijke rookworst?

Ik ben niet zo bekend met de standaard seitan, tofu, etcetera oplossingen. Dat is namelijk allemaal soya, en ik gebruik al soya melk en soya yoghurt omdat ik melkeiwitallergie heb.

Het ligt dan niet in de lijn als omnivoor om dan nog meer soya toe te voegen aan mijn kleine skala van melkeiwitvervangers.

Dus ik heb naast een heerlijke worst voor ons, een grote baal champignons opgebakken en een grote handvol eieren gekookt.

Onze gast had zoiets nog nooit gezien. Zelfgemaakte erwtensoep had ze wellicht ook nog nooit gezien – dat was niet geheel duidelijk. Maar, “wat doe je dan met die champignons?”

Nou, in de soep gooien, natuurlijk. Net als de worst.

“Is dat niet vies?”

Tegen die tijd vroeg ik me af wat ze zelf dan at. Ze had inderdaad een vegaburger ooit besteld, toen we uit waren, en een andere keer was het pasta met kaassaus. Maar laten dat nou weer net soya en melkproducten zijn, en die eet ik niet.

Ik heb namelijk nog een regel: We halen niets in huis voor anderen dat we niet ook zelf willen eten.

Is dat egoïstisch? Is dat onvriendelijk?

Welnee! Want er blijft steevast iets over dat je voor gasten gekocht hebt, wat toch niet geschikt was, ze niet lekker vinden, of ze hebben liever jouw interessante eten, want dat krijgen ze thuis nooit.

Dus blijft het liggen.

Als het niet open is gemaakt, kan het nog terug naar de winkel, maar met een aantal verse of bederfelijke spullen kan je dat toch eigenlijk niet maken.

De ervaring leert dat je altijd met wat blijft zitten, dus dan maar alleen dingen in huis halen die we zelf ook verder willen eten. Dus moet het niet alleen aan hun beperkende criteria voldoen, maar ook aan de mijne, die ook redelijk beperkt zijn door allergieën en intoleranties.

Als we kaas inslaan voor een lunch, dan een kaas die mijn man gewoon zelf ook eet. En brood? Ja, maar ik eet geen witbrood, dus dat komt ook niet in huis. Er zijn nog vele opties, en creatief moet je toch wel zijn om je gezond te voeden, dus het kost toch al tijd. Dat ene beetje uitzoeken wat dan wel werkt voor allemaal…

Nee, echt makkelijk is het nooit.

Het kost niet een klein beetje tijd. Het kost echt tijd, maar uiteindelijk is het de beste oplossing. En op termijn heb ik een aantal standaard oplossingen die ik kan inzetten. Eieren is daar één van.

In sommige gevallen haal ik echt iets dat wij niet eten of als gasten zelf wat meebrengen. Waar mogelijk geef ik het weg, of breng ik het terug naar de winkel als het overblijft.

Zoals met mensen die absoluut witbrood eisen, okee, als ze het niet opkrijgen, dan krijgen ze het mee.

Suiker.

Zoetigheid haal ik al helemaal niet meer in huis, want ik eet het niet, en mijn man heeft zo z’n eigen dingen waar hij van houdt, dus als ik koekjes en dessert voor moet zetten, dan zijn het koekjes die mijn man eet, of koekjes die ik in huis heb voor een hypo (diabetische suikerdip). De gast weet het achtergrondverhaal toch niet, dus dat kan verder niet schelen. Maar dus ook koekjes zonder melkproducten, waarvoor je moet bukken in de supermarkt, en bij de bakkerij waarschijnlijk al helemaal niet te krijgen is. Er zit wel wat lekkers tussen, maar het is echt wel lang zoeken.

Terug naar de erwtensoep met champignons met gekookte eieren.

Er ging een wereld open voor deze vriendin, die naar ik aanneem al heel lang als vegetariër leeft. Dat tweede eitje wilde ze ook wel en een tweede schep champignons voor in de soep. Dat heeft beet! Alsof het een nieuwe uitvinding is.

Ja, ik zou niet weten wat ik zou moeten zonder wat eiwitten, in welke vorm dan ook, in mijn avondeten. Bizar dat ze dat niet kende.

Ze concludeerde meteen dat ik altijd veel eieren eet. Achteraf kwam dat waarschijnlijk omdat ik eens wat eieren bij me had in een reisdoosje voor eieren (te vinden in de bergsportwinkel). Als diabeet moet ik niet alleen (melkvrije) power repen bij me hebben, maar ook noodrantsoen met echt eten. Dat kan een boterham met beleg zijn, maar ook een ei.

Eieren zijn powervoedsel, net als boerenkool. Daarom (ver)stop ik boerenkool in erwtensoep en stoofschotels. Boerenkool is niet kapot te koken, en het vult op zonder de smaak te beïnvloeden.

Er zijn vele manieren om jezelf dus goed te voeden, zonder al te ingewikkeld te doen, en zonder overgeproduceerde producten zoals tofu-urgers en zo.

Het is niet erg als mijn gast hier niets van geleerd heeft, en dat zij nu denkt dat ik de hele dag alleen maar gekookte eieren eet, want spreek dat maar eens tegen.

Nou eten wij zelf liever de ambachtelijke rookworst, die dus ook op tafel stond.

En als ik te veel eieren gekookt heb? Zo de koelkast in en morgen op brood.

Simpeler kan toch niet?

Wat doe jij met gasten die andere eetgewoontes hebben?

* Ik krijg van niemand betaald om merknamen te noemen. Ik verkondig altijd mijn eigen menig.