Buren 2: Zure avonturen met de buren

Ik was pas geleden zó overstuur van hoe naar mensen kunnen wezen.

Toen de nieuwe buren hiernaast introkken heb ik me bij de eerste gelegenheid voorgesteld. Eerst was alleen de man, meneer Haast, aanwezig. Hij was het hele huis eigenhandig aan het renoveren en het tweede wat uit zijn mond kwam was, “ik heb geen tijd.”

Dat werd wel duidelijk. Hij staat nooit stil en dart eindeloos in de straat en achter het huis heen en weer met renovatie motivatie.

Mevrouw Haast ontmoette ik pas toen ik aanbelde om over de schutting te praten, waar ze in de achtertuin duidelijk naar toe aan het werken waren.

Tuurlijk hoeven ze volgens de wet niets met ons te bespreken, maar buren dienen toch elkaar te informeren? Staat dat niet ergens in de inburgeringscursus? Soms schieten die autochtone Nederlanders wel te kort in hun kennis van beschaafd Nederlands gedrag. Laat ze dan op de lagere school zo’n “hoe ben ik een nette buur in Nederland” test doen. Want zij zijn duidelijk niet op de hoogte.

Ploerten zijn er overal.

Mevrouw bleek er zo eentje. Volgens mij was meneer dat ook, maar die had nooit tijd voor een gesprek dus in die zin werkt al dat gehaast in mijn voordeel.

Mevrouw Ploert had wel tijd en begon gelijk op hoge poten mij te ondervragen over de tuinen en van alles. Ze pleegde een overweldigingsoffensief. Ik heb gezegd dat ik het met mijn man ging bespreken, want alles wat je zegt tegen de familie Ploert is fout en alles wat je doet wordt agressief uitgelegd.

Alles is onze schuld.

Het feit dat zij geen losstaand huis konden kopen in 020 met 500 vierkante meter tuin eromheen, twee garages en een groot hek met afstandsbediening, dat was onze schuld. Wij die in een ondermaats rijtjeshuis wonen, omdat we de wijk gezellig vinden en liever van faciliteiten gebruik maken zoals openbaar vervoer en winkels, dan dat we ver van de bewoonde wereld afzitten. Helaas heb je dan ook met buren van doen. Deze hadden daar duidelijk geen zin in.

Nadat ze kattig waren begonnen, was het een week later kennelijk tijd voor mevrouw om ons aan te schreeuwen. Alweer op hoge poten (ze zal menig stel hebben liggen) beet zij van zich af dat zij recht op privacy hadden en dat ze alles gingen dicht timmeren zo hoog als de wet het toelaat.

Met hun schutting is ons uitzicht op het park weg.

Toen ze ons te pakken kreeg in de tuin, was het op de toon van en kleuterjuf. Na haar eerste zin ben ik naar binnen gelopen, zonder wat te zeggen. Mijn man is doorgegaan met plantjes in de tuin planten, dus ze stond nog tweemaal haar verhaal te schreeuwen tegen een karig publiek.

Zo’n vijf minuten later kwam ik mijn man zeggen dat ik ging liggen want ik was geheel van de kaart. Toen riep ze mij bij een foute naam. Laten we zeggen dat ze me “Esmee” noemde in plaats van Astrid. Ik was geheel niet van plan om haar daarop of over iets anders aan te spreken.

Ze hield nog tweemaal een tirade over dat zij het recht heeft, privacy, schutting, hun tuin, bla. Ik had halverwege weg moeten lopen, maar ik was al overstuur, dus dat kwam niet snel genoeg in mij op.

Ik ben vroeger gepest op school en dat was precies zo.

In je gezicht uitgescholden worden door een meisje dat helemaal met zichzelf in de knoop zat. Ondertussen word ik wel mentaal in elkaar gestampt, maar ik weiger om aan dat soort scènes mee te werken.

Meisje Ploert had het kennelijk nog steeds moeilijk met zichzelf en nooit wat bijgeleerd sinds de lagere school, dus ze moest haar hele riedel tweemaal afdraaien.

Met de jaren heb ik geleerd dat dat niet mijn zaak is waarom iemand een ploert is en dat er niets aan op te lossen valt. Alles wat ik zou zeggen gaat ze gebruiken om nog harder te schreeuwen en te schelden. Het meest frustrerende resultaat voor hun is om totaal geen reactie te krijgen.

Ik ben er dus weer bij weggelopen. Helaas was zij toen al haar huis in gestormd met luid geraas.

Sindsdien voelde ik me echt rot. Ik kan niet tegen zulke ploerten, zulke confrontaties, zulke gedrag.

Verloren

Uiteraard hebben we verloren wat de schutting betreft. Maar het is nu duidelijk dat ze nooit van plan waren om gezellige buren te wezen. Dus er was niets te winnen geweest.

Ook hebben we verloren op het gebied van vreedzaam of neutraal met de buren omgaan. Zij hebben zich vanaf het begin als rotzakken en beulen gedragen, dus onze nette en vriendelijke aanpak had nooit gewerkt op de lange termijn. Het haalde op de korte termijn ook niets uit, al moesten ze zich kennelijk een week of wat inhouden, want ja, wij gedroegen ons als nette buren. Wat zijn wij toch weer lastig! Ze hadden liever klootzakken als buren gehad. Dan hadden ze misschien wat aanspraak, herkenning, of dan hadden ze gelijk op hun ploerten offensief over kunnen gaan en zich niet een week of wat als beschaafd voor hoeven doen.

Dus onze redelijkheid en netheid heeft hun waarschijnlijk tot deze uitbarsting gedreven.

Het is dus toch allemaal onze schuld, dat is wel duidelijk. Hoe durven we!

Als wij niet bestonden, dan hadden zij niet zo’n last van het feit dat wij bestaan.

Ik snap hun probleem wel.

Toen heb ik overwogen om te verhuizen.

Niet alleen is ons uitzicht op het park weg als de schutting er staat, maar we wonen nu dus naast echte rotzakken, vijanden die ik niet meer wil zien.

Laat ze die schutting maar goed hoog bouwen want ik doe ze wat aan als ik ze in de tuin moet zien.

Helaas raast die man nog steeds rond het huis, en we moeten hem dulden dat hij langs onze voor en achtertuin loopt. Wij gaan geen schutting neerzetten op die postzegel die nog over is om naar het park te kijken. Wettelijk mogen zij daar langs vanwege het “recht van overpad“.

Maar er is geen wet die mij dicteert om ooit nog met hun te spreken. Niemand kan mij dwingen om ze in de ogen aan te kijken of naar ze te luisteren.

De familie Ploert is voor mij nu persona non grata.

Ik zal ook in de tuin mij niet schromen te spreken over wat het toch jammer is dat we zulke rotburen hebben gekregen.

Aan de andere kant wonen ten minste 4 allochtone mannen uit India.

Zij huren. Ze zijn hier tijdelijk en weten niets van de Nederlandse cultuur. Ze spreken niet eens Nederlands. Ik heb nog nooit last van hun gehad. Geen onvertogen woord en in de zeer oppervlakkige omgang tot nog toe al 2 jaar erg aardig.

Ik weet wel wie ik liever heb als buur.

En hoge schuttingen zijn uitermate geschikt voor mensen die zich niet weten te gedragen.