Ontrommelen: de kift en het honen van anderen

Over het algemeen kreeg ik enorm slechte reacties toen ik ging opruimen.

Tot honens aan toe.

• “Het is anders nog steeds een troep hoor.”
• “Ik kan m’n moeder niet meenemen naar jouw woning, dat overleeft ze niet.”
• “Hier zou ik nooit in kunnen wezen.”
• “Als ik bij jou kom, dan weet ik weer dat in niet hoef op te ruimen als je maar mij toekomt.”
• “Veel weggedaan? Dan heb je het daarna meteen weer volgezet met spul!”

Ontzettend gemeen. Zwaar kwetsend.

En dat noemt zich mijn vrienden! In alle gevallen had ik dan ook nog dagen lopen opruimen voordat ze kwamen! Helemaal niet opbeurend of inspirerend.

M’n familie was wel positief gedurende die periode.

• M’n ouders, “Elke keer als we hier zijn is het steeds een beetje netter.”
• M’n zus, “Maak je niet druk, bij jou is het toch altijd al georganiseerd.”

Ik heb toen besloten dat ik het voor de buitenstaanders niet hoef te doen.

Het is voor hun toch nooit goed genoeg.

Het is pas oké voor die mensen als je woonruimte op een showroom lijkt. Ik wil niet in een showroom wonen. Da’s geen woning. Da’s een etalage. Daar wonen geen mensen, dus dat is makkelijk schoonhouden. Da’s geen leven, letterlijk zelfs!

Nee dank je. Ik doe het alleen voor mezelf.

Kattige opmerkingen over mijn woning laat ik mij niet meer welgevallen.

Die mensen mogen niet nog een keer komen.