Toen ik een jonge twintiger was, was ik niet interessant voor de vrouwenbeweging, want die bestond alleen uit vijftigplussers die in de jaren van welleer veel spannende dingen gedaan hadden. Er was niets meer te doen, we waren nu allemaal geëmancipeerd en de wereld had ons geaccepteerd. We mochten – nee, moesten – allemaal meedoen. Dus kwamen er ook geen jonge vrouwen meer bij, zoals ik. Ik werd weggekeken in het vrouwen café. “Wat moet zij nou hier? Die heeft dat toch niet meegemaakt? Waarom is zij niet dáár aan het meedoen?”

In de Negentiger jaren interesseerde Nederland zich compleet niet meer voor de vrouwenbeweging na de tweede feministische golf. We waren toch gelijke, vrije mensen met alle mogelijkheden tot onze beschikking? Tuurlijk! En de economie barstte uit z’n voegen, dus iedereen had het goed. “Wat moet je nou nog zemelen over vrouwenbeweging? Je hebt toch al gelijke rechten. Ga gewoon hard studeren en dan ‘lekker’ aan het werk.

Lees verder →